Heilbrigðisráðherra, Svandís Svavarsdóttir hefur barist með oddi og egg fyrir algjörri ríkisvæðingu heilbrigðiskerfisins. Hún er er að eigin sögn kommúnisti og hefur verið iðin við kolann við að kynna afrek sín og skoðanir í heilbrigðismálum. Hún hefur lýst yfir frati á starfsemi sjálfstætt starfandi heilbrigðisstétta, einkum sérfræðilækna sem þó er ein af meginstoðum heilbrigðiskerfisins. Alþingi og ríkisstjórn beittu sér fyrir því fyrir því að gjöld fyrir komur til sérfræðilækna hækkuðu mikið á meðan lág gjöld til heilsugæslulækna voru lækkuð enn frekar, þ.e. niðurgreidd meira af hinu opinbera, 10-20 sinnum meira en gjöld sjúklinga til sérfræðilækna. Þetta hefur auðvitað hækkað kostnað þeirra sjúklinga sem þurfa að leita til sjálfstætt starfandi sérfræðinga og þeir eru margir.
Svandís skilur við heilbrigðiskerfið sem rjúkandi rúst. Hún hefur þrjóskast við að semja við sjálfstætt starfandi heilbrigðisstarfsmenn, lækna, sjúkraþjálfara, iðjuþjálfara, talmeinafræðinga og sálfræðinga.
Hún hefur í skjóli fjármálaráðuneytisins sent fjölda bæklunarsjúklinga í rándýrar skurðaðgerðir til Svíþjóðar með fylgdarmönnum og öllum þeim kostnaði og óhagræði sem því fyrir fyrir alla aðila, einungis til þess að þurfa ekki að semja um slíkar aðgerðir við sjálfstætt starfandi lækna á Íslandi. Það samrýmist ekki hugsjónum kommúnismans.
Allir landsmenn þekkja ástandið á Landspítalanum. Allir landsmenn þekkja ástandið í heilbrigðismálum á landsbyggðinni. Staða hjúkrunarheimilanna er hrein martröð.
Kjósendur hafa talað. Þeir hafna kommúnisma í heilbrigðiskerfinu.
VG eiga ekkert erindi í næsti ríkisstjórn.
VG mega aldrei aftur koma nálægt stjórn heilbrigðiskerfisins!
Varðandi frumvarp menntamálaráðherra sem nú liggur fyrir Alþingi til breytinga á fjölmiðlalögum nr. 38/2011 vegna fyrirhugaðrar innleiðingar í landsrétt á tilskipun 2018/1808/ESB, frá 14. nóvember 2018, sem breytir tilskipun 2010/13/EB um hljóð- og myndmiðlun.
Samkvæmt frumvarpinu er fjölmiðlanefnd gert að fylgjast með áhorfi landsmanna m.a. til að tryggja að a.m.k. 30% af efni sem er í boði hér sé í raun „evrópskt“. Skýrslur eiga að vera sendar reglulega til eftirlitsstofnunar EFTA, sem á m.a. að meta hvort framboð sé nægilegt af „evrópsku“ efni! Ef svo er ekki, geta evrópsk yfirvöld gripið til aðgerða gegn viðkomandi streymisfyrirtæki og krafist þess að lokað verði fyrir þjónustu fyrirtækisins á Íslandi.
Þetta frumvarp hringir mörgum viðvörunarbjöllum og nokkuð ljóst að það stenst engan veginn stjórnaskrá Íslands, en Í 73. grein hennar stendur m.a: „Ritskoðun og aðrar sambærilegar tálmanir á tjáningafrelsi má ALDREI Í LÖG LEIÐA“.
” Misskilningur um EES-samninginn stendur í vegi fyrir sókninni til fullveldis.”
Friðrik Daníelsson skrifar í Mbl
Friðrik Daníelsson
Samtökin Frjálst land, Heimssýn og Orkan okkar spurðu framboðin til kosninganna um afstöðu þeirra til fullveldis, lýðræðis og sjálfstæðis. Í svörunum við spurningum 2 og 3 (sjá www.frjalstland.is) kom í ljós að af þeim níu sem svöruðu voru tvö, Miðflokkurinn og Frjálslyndi lýðræðisflokkurinn, sem tóku afdráttarlausa afstöðu með fullveldi og sjálfstæði og endurskoðun eða uppsögn EES-samningsins. Flokkur fólksins, Vinstri-grænir og Sósíalistaflokkurinn höfðu ekki fullmótaða afstöðu. Framsókn svaraði ekki.
Í svörum annarra flokka kom fram misskilningur um EES-samninginn: Samfylkingin svaraði m.a.: „Land og þjóð nýtur góðs af þeim fjölmörgu réttindum og viðskiptatækifærum sem með samningnum hlýst. Með EES-samningnum fæst miklu meira en fengist með fríverslunarsamningi. EES-samningurinn hefur m.a. tryggt ýmsar réttarúrbætur hér á landi og opnar fyrir aðgengi Íslendinga að fjórfrelsi Evrópusambandsins sem tryggir Íslendingum aukið frelsi og aðgang að mörkuðum og atvinnutækifærum í hinu stóra samfélagi þjóða sem Evrópusambandið spannar.“
Hér kemur röð af misskilningi: Mikilvægasti hluti hinna fjölmörgu réttinda var þegar umsaminn við ýmis lönd V-Evrópu löngu fyrir EES og hefði þróast áfram án EES.
Eigendur og stjórnendur fákeppnisfélaga eru í aðstöðu til sjálftöku arðs og launa. Embættismenn og stjórnmálamenn taka laun m.v. þennan sjálftökuhóp.
Ragnar Önundarson skrifar í Mbl:
Ragnar Önundarson
Ole Anton Bieltvedt lætur grein mína í Mbl. 3. september sl. „Sveigjanlegt gengi er jafnaðartæki“ verða tilefni greinar í blaðinu hinn 18. september. Hann virðist aðeins hafa lesið fyrri hluta greinar minnar því hann segir: „Sjálftökufólkið sem Ragnar kallar svo er mest verkafólk og aðrir launþegar …“ Í greininni stendur aftur á móti þetta: „Forstjórar fákeppnisfélaganna taka sér hins vegar það sem þeim sýnist í krafti aðstöðu sinnar“ og ennfremur „á meðan kjörnir fulltrúar, þingmenn og ráðherrar, taka þátt í sjálftökunni mun ekkert breytast“. Vegna þessarar fljótfærni fellur stór hluti greinar Oles Antons um sjálfan sig. Hann er stórorður, nefnir gengisfyrirkomulag landsins „svikula hentistefnu siðlausra og skammsýnna stjórnmálamanna“. Voru allar ríkisstjórnir síðustu þrjátíu ára virkilega skipaðar svikulum, siðlausum illmennum? Ég held ekki.
Sjálftökufólkið
Ég hef enga von um að geta komið Ole Anton í skilning um að sveigjanlegt gengi sé skárri kosturinn af tveimur slæmum. Ef einhver skyldi hafa tekið grein hans alvarlega vil ég samt árétta eftirfarandi. Er tímabært að setja gríðarlega harðan aga, á eingöngu starfsfólk gjaldeyrisgreina, með sársauka atvinnumissis yfir höfði sér, meðan langflestir mundu sleppa? Svar sumra þeirra sem búa við afkomuöryggi er já, en ég segi nei. Gera þarf atvinnulífið fjölbreyttara og stöðugra en áður. Orkuvinnsla og stóriðja er stöðugust, við eigum óvirkjaða græna orku, notum hana. Vörumst að þynna gjaldmiðilinn út með prentun peninga. Ef það er gert þarf að draga þá aukningu til baka þegar tilætluðum árangri er náð. Mesti ágalli EES-aðildarinnar fær litla umræðu. Fákeppni er allsráðandi í viðskiptalífinu. Öllum kostnaði er velt yfir á neytendur. Eigendur og stjórnendur fákeppnisfélaga eru í aðstöðu til sjálftöku arðs og launa. Embættismenn og stjórnmálamenn taka laun m.v. þennan sjálftökuhóp. Þetta er sjálftökufólkið. Hinir borga.
“Getur verið að réttarríkið og lýðræðið standi valtari fótum en við höfum leyft okkur að vona?”
Arnar Þór Jónsson skrifar í Mbl
Arnar Þór Jónsson
Eftir nokkra daga verður gengið til kosninga þar sem stjórnmálaflokkarnir leggja verk sín og framtíðaráætlanir í dóm kjósenda. Réttur okkar til að kjósa og til að gefa kost á okkur til starfa í þágu samfélagsins hvílir á grunni hugsjóna vestrænnar stjórnskipunar um réttarríki, lýðræði og frjálslyndi, auk sjálfsákvörðunarréttar manna og þjóða. Á tyllidögum er oft vísað til þessara orða, kannski án þess að við gefum inntaki þeirra nægilegan gaum.
Hugsjónin um réttarríki felur í sér að handhafar ríkisvalds séu bundnir af lögum, ekki síður en almennir borgarar. Allir séu jafnir fyrir lögunum og enginn yfir þau hafinn. Lýðræðið skapar ramma utan um stjórnmálin og gerir okkur kleift að velja fólk til forystustarfa. Með stjórnarskrá, mannréttindasáttmálum og almennum lögum er leitast við að verja frelsi og réttindi borgaranna.
Frumkvæði og markmið í „loftslagsmálum“ eru ekki frá íslenskum stjórnmálamönnum heldur frá ESB.
Friðrik Daníelsson og Sigurbjörn Svavarsson skrifa í Mbl
Maður gengur nú undir manns hönd hjá stjórnmálaflokkunum að gefa loforð í loftslagsmálum. Mörgu ægir þar saman en aðallega er rætt um aðgerðir til að sporna við notkun eldsneytis vegna þess að það gefur af sér koltvísýring sem sagt er að valdi hlýnun loftslags. Við þetta er ýmislegt að athuga. Í fyrsta lagi hefur reynst torvelt að finna vísindalega sannað samband koltvísýrings og loftslags þó vitað sé að hann auki gróðurvöxt og bæti þannig veður staðbundið. Sagt er að koltvísýringur af mannavöldum valdi hlýnun um 1 eða 1,5 gráður á öldinni, sem er ágiskun en ekki vísindaleg niðurstaða. Klifað er á að veðurlag sé hamfarakenndara en ekkert bendir til þess að það sé óvenjulegt. Frumkvæði og markmið í „loftslagsmálum“ eru ekki frá íslenskum stjórnmálamönnum heldur frá ESB.
Sérstaða Íslands
Ísland hefur sérstöðu á heimsvísu, um 85% af frumorkunotkun Íslands eru úr vatnsföllum og jarðvarma en einungis 20% orkunotkunar ESB eru „græn“ orka. Það voru dýrkeypt mistök að láta aðgerðir í loftslagsmálum falla undir ESB, á því var engin þörf samkvæmt þeim loforðum sem Ísland hafði gefið á alþjóðavettvangi. Kyoto- eða Parísarsamkomulagið kalla ekki á að ESB stjórni orkunotkun á Íslandi, Íslendingar geta sjálfir stjórnað henni.
Ef við stjórnum efnahagsmálunum ekki sjálf, tryggjum ekki fjárhagslegt sjálfstæði okkar og búum ungu fólki ekki störf hér heima, höfum við gefið eftir mikilvægasta þátt fullveldisins.
Ragnar Önundarson skrifar í Mbl
Ragnar Önundarson
Hin svart-hvíta umræða einkennist af því að þeir sem eru ófróðir eru vissir í sinni sök, gallharðir, en þeir sem hafa þekkingu og sjá alla myndina eru hikandi, því fæst mál samfélags eru einföld. Samfylkingin vill aðild að ESB og evru. Viðreisn vill byrja á að tengja krónuna við evru. Sú hugmynd er háð þeim annmarka að jafn auðvelt er að afnema tenginguna og að koma henni á. Það yrði gert næst þegar þjóðin skiptir milli sín meiri tekjum en þjóðartekjurnar leyfa eftir tenginguna. Einhæfni og óstöðugleiki okkar efnahagslífs hindrar að við notum gjaldmiðil sem ekki tekur neitt tillit til þessa. Átökin um tekjuskiptinguna eru viðvarandi, þeim linnir ekki við upptöku evru. Engri athygli er beint að þeirri staðreynd að markaðsbúskapur, þar sem nánast engir virkir markaðir eru, er háður miklum annmörkum. Hinn kosturinn, áætlanabúskapur, var reyndur í stórum hlutum veraldarinnar, með miklum hörmungum fyrir fólk. Við verðum því að greina og takast á við annmarka þá sem smæð okkar samfélags, dreifbýli og fjarlægð frá virkum mörkuðum valda.
Dollar og evra
Dollarinn er frá 1775, jafn gamall Bandaríkjunum og iðnbyltingunni. Þróun atvinnulífsins varð skv. landkostum, með hliðsjón af dollarnum sem gefinni stærð. Þetta hefur staðið í 250 ár og er allt annar og gjörólíkur ferill en þegar evran var tekin upp. Undanfari hennar var nefndur ERM, evrópska myntsamstarfið, kennt við Maastricht, sem hófst árið 1979 og var til aðlögunar að upptöku evru.
Þrátt fyrir ríka þörf á að hafa bannhelgi yfir fjölmörgum málum hér og erlendis kemur fyrir að menn hristi af sér þöggunarfjötrana og það jafnvel hinir ótrúlegustu menn. Fjölmargir flokkar bjóða fram hér og margt hefur bent til þess að óvenjumargir muni ná mönnum á þing. Lengi hefur dunið á þinginu gagnrýni um að sífellt verði óljósara út á hvað starfsemin þar gangi. Og það er von að þróunin sé í þessa átt, því að Brusselvaldið gengur sífellt lengra í því að líta á heimaþingin sem skrifstofur frekar en þing, og þar séu aðsendir pakkar frá Brussel færðir til bókar.
Hér er tilhneigingin sú að mál frá Brussel fái lagagildi, með skammri skírn, og sífellt lélegri eða engri yfirferð. Færri raunverulegar umræður fara fram og aðeins málamyndayfirferð í þingnefnd. Enda hví skyldu menn fara yfir mál, sem þeir hafa ekkert með að gera hvort að séu samþykkt eða ekki.
Umræðan um orkupakkann var ömurlegt dæmi þessa. Utanríkisráðuneytið gerði uppkast að skýrslu til sjálfs sín þar sem komist var að þeirri niðurstöðu að sjálfur lykilþáttur í því að Alþingi gæti samþykkt EES-samninginn, ótvíræður réttur þess að velja eða hafna sendingum fá Brussel, hefði með einhverjum dularfullum hætti gufað upp! Auðvitað hefur slík skýrsla enga þýðingu aðra en niðurlægingu allra sem að komu og breytir engu öðru en að gefa utanríkisráðherranum tækifæri til að flissa eins og væri hann Kamala Harris og láta undirtyllum ráðuneytið eftir. Þær forherðast í þjónkun sinni við búrókrata í Brussel, og leyna því hvergi að þangað sækja þær lokafyrirmæli sín.
Við sjáum það í þeirri litlu kosningabaráttu, sem þó er, að systurflokkarnir Samfylking og Viðreisn hafa ekkert fram að færa annað en þekkta auðmýkt og undirgefni gagnvart Evrópusambandinu. Ekkert annað er lagt á borð kjósendanna. Og það gerist eftir að Bretar hafa horfið úr sambandinu og allar hrakspár um hrun viðskipta þeirra hafa horfið eins og dögg fyrir sólu. Það gerist eftir hrakför ESB í bólusetningarmálum sem var öll með miklum ólíkindum.
